मस्त झाली ना आपली केरळ ट्रिप!…मुंबई एअरपोर्टवर आम्हा सगळ्यांच्या तोंडी हे एकच वाक्य होते आणि चेहऱ्यावर सगळे नीट पार पडल्याचे समाधान.
ट्रिपचे प्लॅनिंग करायला सुरुवात केल्यापासून गेले काही महिने आमची केरळ ट्रिप गाजत होती. कुठेतरी जाऊया आता, कंटाळा आला आहे आणि महिंद्रा क्लबचे दिवसही फुकट जातील – आमच्यात आणि भावना मावशीच्या कुटुंबात चर्चा सुरू झाली. मग नोव्हेंबर – डिसेंबर म्हटलं की कुठे कुठे जाता येईल…जास्त थंड हवेची ठिकाणे नको…आणि त्यात उत्तराखंड भागात दरड कोसळण्याच्या बातम्या अधूनमधून पेपरमध्ये येतच होत्या. शेवटी एकमताने केरळ डेस्टिनेशन फिक्स करून टाकले. २२ वर्षांपूर्वी आम्ही आणि भावना मावशीच्या फॅमिलीने एकत्र केरळ ट्रिप केली होती. आता पुन्हा केरळला जाण्याचा योग जुळून आला होता. महिंद्रा क्लबचे रिसॉर्ट ज्या ठिकाणी आहेत त्या ठिकाणी रूम उपलब्ध आहेत का त्यावर केरळ टूरचे प्लॅनिंग होणार होते. गुरुवायूर ते पूवर आयलँड असे साधारण ठरले. सध्या अजूनही करोनाचे सावट आहे, ट्रेनची तिकीटं सहज मिळतील, अशा भ्रमात तिकीट बुक करायला जरा उशिराच गेलो तर काय नेत्रावतीला ४०० वेटिंग होते. अरे बापरे! एवढे वेटींग कसे काय ? पद्मावती टूर्स अँड ट्रॅव्हलच्या बुकिंग क्लार्कला प्रश्न विचारताच ती उत्तरली, ‘मॅडम आता सगळे फिरायला बाहेर पडलेत. हीच ट्रेन काय गुजरातच्या ट्रेन पण फुल्ल आहेत.’ आम्ही जाणार त्या ठिकाणी कुठल्या ट्रेन आहेत? किती वाजता पोहोचतात? याची जवळपास यादी घेऊनच मी आणि ओमकार घरी परतलो.
कामाच्या गडबडीत परत बुकींगचे मागे पडले. तोपर्यंत ठरवलेल्या ठिकाणी महिंद्रा क्लबची रिसॉर्ट आहेत का आणि असतील तर ती उपलब्ध आहेत का ते बघून त्याचे बुकिंग करून ठेवले. पुन्हा डोळ्यांसमोर प्रश्न होताच की नेत्रावतीचे बुकिंग मिळत नाही. (नेत्रावतीच फक्त केरळला कमी तासात पोहोचणारी ट्रेन आहे त्यामुळे आम्ही प्राधान्य तिला दिले.) परत एकदा एकत्र मीटिंग ठरली. जवळजवळ केरळला जाणाऱ्या सगळ्या ट्रेन बघून झाल्या. एक तर वेटिंग लिस्ट किंवा ट्रेनचे वेळापत्रक जुळत नव्हते. एसी टू टायर आणि फ्लाईटचे तिकीट किंबहुना सारखेच, बघायला गेलं तर थोडे स्वस्तच होते. ट्रेनने गेलो तर निसर्गसौंदर्य बघता येतं म्हणून ट्रेनने जाण्याचा हट्ट होता. तो अट्टाहास सोडून शेवटी एकमताने फ्लाईटने जायचे ठरले आणि लगेच बुकिंगसुद्धा करून टाकले. नाहीतर तेही नशिबात नसायचे.
कोचीन-गुरुवायूर-मुन्नार-अल्लेप्पी- पूवर आयलँड असा प्रवासी मार्ग निश्चित करून महिंद्रा क्लबचे बुकिंग झालेच होते. आता त्या त्या ठिकाणी जाताना काय काय बघता येईल याचा अभ्यास करायला लागलो. रोज रात्री यु ट्यूबवर केरळचा अध्याय सुरू झाला. फक्त प्रेक्षणीय स्थळच नाहीत तर मंदिर आणि खवय्येगिरीसाठी काय काय कुठे मिळते याची एक यादीच बनवली. त्यात ओमकारची नुकतीच केरळच्या नवीनशी ओळख झाली होती. मग काय त्याचा पिच्छा पुरवला. त्यानेही घरी येऊन केरळमधील आडवाटेवरील काही बघण्यासारखी ठिकाणे होती ती सुचवली. घरातील वातावरण काही महिने केरळमयच झाले होते. तिकडे ८ दिवस फिरण्यासाठी नवीनच्या ओळखीने टेम्पो ट्रॅव्हलरचे बुकींग करून झाले. गुरुवायूरला महिंद्रा क्लबचे रिसॉर्ट नसल्याकारणाने हॉटेल सोपानमचे बुकिंग केले गेले. करोना काळात देऊळदर्शनाच्या बदललेल्या वेळेबद्दलही विचारून झाले. सोपानम हॉटेलच्या मॅनेजर माणिकांथा यांनी यासाठी आम्हाला फोन करून पुरेशी माहिती दिली.
निघण्याचे दिवस जवळ येत होते तशी खरेदी, बॅग भरणे इत्यादी तयारी सुरू झाली. त्यात केरळमध्ये पुन्हा पाऊस सुरू झाला आणि काही ठिकाणी पूर आल्याच्या बातम्या कानावर येऊ लागल्या. अरे बापरे! आता काय करायचे, सगळे बुकिंग तर झाले आहे. आता शेवटच्या क्षणाला कॅन्सल करायला लागते की काय अशी परिस्थिती होती. केरळमधील एकदोन मित्रांना फोन करून पावसाचा अंदाज घेतला. माणिकांथा यांना फोन केला तर ते म्हणाले की, थोडा पाऊस आहे पण त्रिशूरला काही पूर वगैरे आलेला नाही. हे मीडियावाले केरळला कुठल्याही भागात पाणी जास्त झाले तरी ‘केरळमध्ये पूर परिस्थिती’ असं जाहीरच करून टाकतात. पाऊस असल्याने बॅगांमध्ये आता बाकीच्या सामानाबरोबर छत्रीचीही वर्णी लागली.
आता आणखीन एक नवीन संकट आले की सगळ्यांचे दोन्ही डोस झाले आहेत की नाही. त्याची कागदपत्रे तर हवीच आहेत पण त्याच बरोबर जाग्रता या वेबसाईटवर जाऊन विझिटर पास घेणे ही तितकेच आवश्यक आहे. त्याशिवाय तिकडे टुरिस्टना फिरायला परवानगी नाही. सगळ्यांचे दोन डोस झालेच होते फक्त तेजीलच्या वयोगटाला (वय वर्ष १५) लसीकरण सुरू झाले नसल्याने त्याची आरटीपीसीआर टेस्ट करायला लागणार होती. जाग्रता या वेबसाईटवरून टुरिस्ट पासही काढून झाला. सामानाबरोबर या सर्व कागदपत्रांचे एक एक पाकीट सगळ्यांकडे देण्यात आले.
जवळपास आता सगळं फायनल पॅकिंग झालंच होतं आणि जाण्याचा दिवस उजाडला… (क्रमशः )
– पूर्णिमा नार्वेकर, दहिसर