नेहमीप्रमाणे आजही अंजली संध्याकाळची राऊंड मारायला म्हणून बाहेर पडली. तशी अंजलीची ती रोजची
सवय एक-दोन राऊंड्स मारायचे आणि मग थोडावेळ बेंचवर बसून आराम करायचा, मोकळा श्वास घ्यायचा,
दिवसभराचा शीण घालवायचा आणि मग घरी जायचं.
नेहमीचे ओळखीचे चेहरे दिसले की बरंही वाटतं, मग इकडच्या तिकडच्या गप्पा असतात. त्या संध्याकाळीही
अशीच गप्पा मारत असताना, सहज समोर नजर गेली, एक साधारण पन्नाशीच्या आसपास असेलली स्त्री
व्हीलचेअरवर बसून होती, आणि समोर सायकल चालवणा-या एका छोट्या मुलाबरोबर बोलण्यात गुंग होती.
अंजलीला त्यांच्याकडे पाहून उत्सुकता वाटू लागली. गप्पांकडे तिचे लक्ष नव्हतेच सगळे लक्ष त्या वयस्कर बाई
व मुलाकडे होते. ती बाई त्याला काहीतरी विचारत होती, तोही तिची उत्तरे देत होता. दोघांच्या खूप छान
गप्पा रंगल्या होत्या. अंजलीच्या मनात विचारांच वादळ उठलं, काय बरं ते दोघे बोलत असावे, दोघांच्या
वयातलं अंतर, तीही गाडीवर पण व्हीलचेअरवर, तो मुलगाही दोन चाकीवर पण सायकलवर. तिला बहुदा
आपले बालपण आठवले असेल, त्या गमतीजमती ती त्या मुलाला सांगत असेल, त्याच्या गमतीजमती ऐकत
असेल. दोघांमधला तो भावनिक संवाद चालू होता, त्याला वयाचं बंधन नव्हतं की नात्याच वलयही नव्हतं,
एकमेकांचे सूर छान जमले होते. अंजलीही त्यांच्या चेह-याच्या हावभावावरून अंदाज घेऊन खुश होत होती.
थोड्यावेळाने एक वयस्कर माणूस आला आणि त्या व्हीलचेअरवरल्या बाईला फिरायला घेऊन गेला. तो
मुलगाही मागे वळून वळून तिला बघत होता, ती ही मागे वळून वळून त्याला टाटा करत होती. तिचं बालपण
असंच ती मागे वळून त्या छोट्या मुलाच्यात पाहत होती, जे केव्हाच असं मागे सरून गेलं होतं, आज पुन्हा त्या
मुलाच्यात ते तिला दिसलं. तीच्या चेह-यावरचा आनंद काही वेगळाच होता. एक हृदयस्पर्शी प्रसंग होता,
अंजलीही तो लांबून अनुभवत होती. खरंच बालपणीचा काळ तो किती सुखाचा.. परत अनुभवयाला मिळाला
तर….विचार करत करत अंजली घरी आली ती एक अविस्मरणीय संध्याकाळ बरोबर घेऊनच…..
– पुर्णिमा नार्वेकर, दहिसर
पुष्पक अपार्टमेंट, ब्लॉक नं 203,
भिकाजी लाड मार्ग,
दहिसर फाटक जवळ,
दहिसर (प.),
मुंबई – 400068