प्रसंग १ – अरे यार, तू नक्की कुठे उभा आहेस ते आधी सांग…मी तू सांगितलेल्या स्पॉटवर उभा आहे, इंडिकेटरच्या अगदी खाली._
प्रसंग २ – अगं, मी इथेच तर आहे. टेलरकडेच भेटायचं ठरवलं होतं ना आपण, ये लवकर आता._
प्रसंग ३ – आज कुठे भेटू या आपण? नेहमीचा बस स्टॉप नको आता…सगळे ओळखायला लागलेत आपल्याला.
असे संवाद आपण आजूबाजूला नेहमीच ऐकतो किंवा कानावर तरी पडतातच. भेटण्याचं ठिकाण…कुठे आणि कुणाला, यावर सगळं अवलंबून असतं. या भेटण्याच्या ठिकाणालाही खूप महत्त्व असतंच की आणि ही भेटण्याची ठिकाणं पण खूप मजेशीररित्या सांगितली जातात .
स्टेशनवर भेटायचं असलं की – मग त्या ४ नंबरच्या मेन इंडिकेटरच्या खाली भेट किंवा पेपर स्टॉलवर भेट – हा पुरुषांमधील, साधा सुटसुटीत संवाद पण दोन बायकांना भेटायचं असलं की – अगं ४ नंबरच्या पुढच्या लेडीजच्या डब्याकडे येशील का? की असं करुया…उतरल्यावर बाहेर पडायला म्हणून फर्स्ट क्लासच्या बाजूचा लेडीज बरा पडेल…यावर खलबतं. कधी तर घाईघाईत एकतर प्लॅटफॉर्म किंवा डबा चुकीचा सांगितला जातो आणि मग गोंधळ उडतो.
गावातील एखाद्या मिटींग बहुतेक वेळा गार्डनमध्ये किंवा शाळेच्या वर्गात रविवारच्या ठरलेल्या (दादरला प्लाझा सिनेमासमोरील गार्डनमध्ये या अशा मिटींग नेहमीच होत असतात). सेल्स प्रतिनिधी किंवा मेडिकल रिप्रेझेंटेटिव्ह कमी वर्दळ असलेल्या प्लॅटफॉर्मवर मिटींगसाठी सकाळी वा संध्याकाळच्या वेळेत जमलेले असतात (प्लॅटफॉर्मवरील ही अलोट गर्दी अशी असते). कित्येकदा बस स्टॉपवर रांगेत उभे असलेले प्रवासी बससाठी कमी तर इतर कुणाला भेटण्यासाठी वाट पाहत असतात. बस आली तरी हे काही चढत नाही आणि मग मागचा प्रवासी खेकसतो – बसमध्ये चढायचं नव्हततं तर कशाला रांगेत उभा राहिला…वगैरे वगैरे
शक्यतो भेटण्याचं ठिकाण हे मध्यवर्ती आणि सोयीचं असंच असतं. दादरमध्ये ‘सुविधा’च्या बाहेरील दृश्य – बरेच जण कुणाला ना कुणाला तरी भेटण्यासाठी थांबलेले असतात. दुकानात जेवढी गर्दी तेवढीच गर्दी बाहेर भेटेकरांची असते. त्या भेटकरांकडून दुकानदार आता चार्जेस वसूल करेल की काय, असे गमतीने म्हणावेसे वाटते…कारण नेहमीच ही गर्दी असते.
सीसीडी, कँटीन, कट्टा ही कॉलेजकरांची हमखास भेटण्याची आणि कटिंग चहा टाकायची ठिकाणे. सिनिअर सिटीझन सकाळी मॉर्निंग वॉकच्या निमित्ताने पार्कच्या कट्टयावर किंवा सार्वजनिक वाचनालयाच्या बाकड्यावर भेटतात तर महिलामंडळ देऊळ किंवा कुणाच्या घरी वगैरे.
आता तर कांदेपोह्याचा कार्यक्रम म्हणजेच मुलीला बघण्याचा कार्यक्रमही घरी न होता, भेटण्याचे ठिकाण ठरवून बाहेरच केला जातो. म्हणजे घरी कांदेपोहे करायलाही नकोत आणि शेजारीपाजारी कळायलाही नको. मध्यंतरीचा एक पाहण्यातला प्रसंग आठवतो. असंच आम्ही एकदा लंचला रेस्टॉरंटमध्ये गेलो होतो. आमच्या बाजूच्या टेबलवर एक फॅमिली होती ४ जणांची, पण टेबल मात्र १० माणसांच्या कॅप्यासिटीचे होते. हे बघून जरा आश्यर्च वाटले. थोड्या वेळाने आणखी एक फॅमिली त्यांना जॉईन झाली. लंच करता करता अधूनमधून तिकडं लक्ष जात होतं. काही वेळाने त्यातील एक मुलगा व मुलगी दुसऱ्या वेगळ्या टेबलावर जाऊन बसले. माझ्या चेहऱ्यावरील आश्चर्य बघून ओमकारने (माझ्या मुलाने) माहिती पुरवली – आई, मुलगी बघण्याचा कार्यक्रम आहे तो. मग माझी उत्सुकता वाढली. इकडे त्या दोन फॅमिली मध्येही बोलणे चालू होतेच. थोड्या वेळाने ती दोन्ही जणं फॅमिलीला जॉईन झाली. बहुतेक दोघे एकमेकांना पसंत पडली असावीत. त्यांच्या आनंदी चेहऱ्यावरून तरी तसं जाणवत होतं. एकंदरीत हा प्रकार बघून मला गम्मत वाटली. किटी पार्टीसाठी काही हॉटेलं दुपारच्या लंचसाठी स्पेशल डिस्काउंट देतात, तसं आता या खास कांदेपोह्याच्या कार्यक्रमासाठीही खास डिस्काउंट देतील की! ‘पहिली अविस्मरणीय भेट आमच्याच इकडे. खास स्पेशल डिस्काउंट (आपल्या आवडीनुसार खास मेनू)’ असे बोर्डही लागतील रेस्टारंटच्या बाहेर.
जिथे सागरा धरणी मिळते तिथे तुझी मी वाट पहाते, असे म्हणण्याचे दिवस गेले. आता भेटण्याची ठिकाणं, डेस्टिनेशन्स बदलले. सीसीडी, चाय टाइम, स्टार बक्स…इथे तासनतास गप्पा मारत बसलेली तरुणाई दिसते. आता तर भेटण्याच्या ठिकाणाचे लोकेशनही शेअर करता येते (मोबाईलचा हा एक महत्त्वाचा फायदा).
कुठे ना कुठे कुणीतरी अचानक भेटतं आणि मग जुन्या आठवणी निघाल्या की आपण म्हणतोच…तो किंवा ती भेटला होती मला त्या ठिकाणी. अशीच एखादी प्रिय व्यक्ती भेटल्याचे त्या भेटण्याच्या ठिकाणासह लक्षात राहते…आपल्या आठवणींच्या अल्बममध्ये. प्रत्येकाच्याच आयुष्यात कितीतरी महत्त्वाचे असते हे भेटण्याचे ठिकाण…
पूर्णिमा नार्वेकर
पुष्पक अपार्टमेंट, ब्लॉक नं 203,
भिकाजी लाड मार्ग,
दहिसर फाटक जवळ,
दहिसर (प.),
मुंबई – 400068